Ciekawe miejsca w Japonii

Miejsca w Japonii, które warto zwiedzić

Tokyo, Asakusa

Asakusa (浅草) is the center of Tokyo's shitamachi (literally "low city"), one of Tokyo's districts, where an atmosphere of the Tokyo of past decades survives.
Asakusa's main attraction is Sensoji, a very popular Buddhist temple, built in the 7th century. The temple is approached via the Nakamise, a shopping street that has been providing temple visitors with a variety of traditional, local snacks and tourist souvenirs for centuries.
Asakusa can easily be explored on foot. Alternatively, you can consider a guided tour on a rickshaw (jinrikisha, literally "man powered vehicle"). A 30 minute tour for two persons costs around 8000 yen. Shorter and longer courses are also available.

For many centuries, Asakusa used to be Tokyo's leading entertainment district. During the Edo Period(1603-1867), when the district was still located outside the city limits, Asakusa was the site of kabuki theaters and a large red light district. In the late 1800s and early 1900s, modern types of entertainment, including movie theaters, set foot in Asakusa.
However, large parts of Asakusa were destroyed in the air raids of World War Two. And while the area around the rebuilt Sensoji has regained its former popularity after the war, the same cannot be said for Asakusa's entairtaiment district. The opening of the 634 meter tall Tokyo Skytree, a twenty minute walk across the Sumida River from Asakusa, has led to an increase of tourists recently.

Sensoji Temple

Sensoji Temple, Pagoda

Nakamise Shopping Street

Nakamise

Pagoda

Tokyo, Harajuku

Harajuku (原宿) – dzielnica Tokio usytuowana pomiędzy dzielnicami Shinjuku i Shibuja, w pobliżu chramu Meiji, przy stacji okrężnej linii Yamanote (także Yamate) o nazwie Harajuku.

Stacja Harajuku była główną stacją wioski olimpijskiej w 1964 roku. Napływ międzynarodowej kultury w czasie igrzysk zmienił obraz dzielnicy, przyciągającej młodych ludzi i zwolenników nowych prądów.

Dzisiaj Harajuku jest centrum wszelakiej mody, od międzynarodowej elegancji z najwyższej półki po ciuchy z tanich sklepików. Takeshita-dori wąska ulica miedzy Meiji-dori i stacją Harajuku, jest miejscem, gdzie zapoznać się z najnowszymi trendami w modzie i kulturze nastolatków. W weekendy można tam spotkać młodzież przebraną w stroje inspirowane m.in. mangą i anime (cosplay), a także modą piosenkarzy rockowych oraz hardrockowych (Gothic Lolita). W niedziele tłum jest największy. Ceny wahają się od niskich po zaporowe, tak jak to zwykle bywa z modą.

Harajuku jest mekką ludzi młodych, którzy od poniedziałku do piątku muszą chodzić do szkoły ubrani w jednakowe mundurki. Styl Harajuku narodził się w latach 70., kiedy ten teren upodobali sobie artyści. To tutaj sie spotykali, imprezowali i zakładali sklepy z designerskimi ubraniami i dodatkami. Obecnie Harajuku to najpopularniejsza dzielnica Tokio, gdzie nastolatki zmęczone szkolną codziennością mogą się wyszaleć i poprzebierać w swoje ulubione ciuchy.

Określenie Harajuku nie odnosi się wyłącznie do dzielnicy Tokio, ale także do dziewcząt i kobiet spotykających się w niej; "Harajuku Girls" to wolne od codzienności obywatelki Tokio, które swoje stroje kupują w specjalnych sklepach, lub komponują samodzielnie. Często są mylnie utożsamiane z ruchem, czy stylem punkowym, bądź "gotyckiego rocka", jednakże wzorują się one raczej na bohaterkach mang, które do stworzenia wizerunku używają wszelkich, jaskrawo zestawianych kolorów. Harajuku Girls zainteresowała się Gwen Steffani, która zaprosiła je do współpracy przy swoich teledyskach. Pojawiają się w teledysku i treści piosenki "What You Waiting For?" tej wokalistki.

 

Kyoto

 Kyoto (京都市 Kyōto-shi, dosł. miasto stołeczne) – miasto w zachodniej części japońskiej wyspy Honshu, stolica prefektury Kyoto, dawna stolica Japonii i siedziba cesarza. Kioto jest częścią obszaru metropolitalnego Keihanshin (京阪神) zamieszkiwanego przez ok. 18 mln osób.

 

 Kyoto jest uważane za kulturalne centrum Japonii. Przynajmniej do XVIII w. miasto promieniowało na cały kraj twórczością artystyczną, kształtowaną w kręgu dworu cesarskiego. Apogeum jej rozwoju przypadło na tzw. okres ^{Azuchi Momoyama (1573-1603)}. Narodziły się wówczas nowe formy malarstwa (ścienne i parawanowe).

 W czasie bombardowań podczas II wojny światowej Kyoto zostało oszczędzone, dzięki czemu jest jednym z najlepiej zachowanych miast w Japonii. W mieście znajduje się 1600 świątyń buddyjskich, 400 chramów shinto, pałace, ogrody i oryginalna architektura. W rejonie Kioto znajduje się wiele z najsłynniejszych japońskich zabytków, między innymi:

• Kijomizu-dera – wspaniała drewniana świątynia na zboczu góry
• Kinkaku-ji – Złoty Pawilon
• Ginkaku-ji – Srebrny Pawilon
• Heian Jingu – chram shintō ku czci rodziny cesarskiej (zbudowany w 1895)
• Ryouan-ji za słynnym skalnym ogrodem
• Świątynia Shunkoi-in
• Pałac Cesarski w Kyoto
• Cesarska Willa Katsura – jeden z najważniejszych zabytków japońskiej architektury
• Cesarska Willa Shugaku-in – jeden z najpiękniejszych ogrodów japońskich

Kijomizu-dera

Kinkokuji

Ginkokuji

Skalny ogród w Ryouanji

Cesarska Willa Katsura

Cesarska Willa Shugaku-in

Ogród w Shugaku-in

Inne warte polecenia miejsca w okolicach Kyoto to Arashiyama i znajdujące się tam malownicze jezioro, dzielnice rozrywki Gion Kobu, Pontochou, Kamishichiken, Gion Higashi Miyagawacho Ścieżka Filozofa, oraz kanały wzdłuż niektórych starszych ulic.

„Historyczne Zabytki Starożytnego Kioto” są wymienione na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Co roku w dniach od 15 do 25 kwietnia w dzielnicy gejsz zwanej Kamishichiken odbywa się Kitano Odori – przedstawienie teatralno – taneczne w wykonaniu gejsz (geiko) i młodych adeptek tej sztuki (maiko).

Kyoto jest też słynne z doskałego i oryginalnego jedzenia. Historia miasta pozwalała na szerokie zastosowanie różnych warzyw.

Gejsza

Kitano Odori

Nara - Todaiji

Tōdai-ji (東大寺 Tōdai-ji) – buddyjski kompleks świątynny w japońskim mieście Nara. Wchodzący w jego skła^{d Pawilon Wielkiego Buddy} (大仏殿 Daibutsu-den)jest największą drewnianą budowlą na świecie. Znajduje się w nim wielki posąg Buddy Rushany (w sanskrycie Wajroczany) o wysokości 16,2 m. Świątynia jest również główną siedzibą buddyjskiej szkoły kegon. Została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.

Todaiji

Budda Rushana

 Houryuu-ji

 Będąc w Narze warto również wybrać się do miasta Ikaruga, nieopodal Nary, gdzie znajduje się najstarsza drewniana świątynia Houryuuji.

Hōryū-ji (法隆寺 Świątynia Rozkwitu Prawa) – jedna z najstarszyc^{h świątyń buddyjskich}  w Japonii, w mieście Ikaruga w prefekturze Nara, w 1993 roku wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Świątynię wzniesiono w 607 roku na polecenie księcia Shoutoku. Budowniczymi byli mistrzowie sztuki budowlanej z Korei, którzy wznieśli wszystkie japońskie świątynie i klasztory w okresie Asuka. Jest to, obok budowli w Korei, jedyny przykład budownictwa chińskiego tego okresu.

Klasztor ten należał do szkoły hosso, będącej odpowiednikiem chińskiej szkoły faxiang. W 670 r. świątynia została zniszczona przez pożar. Odbudowano ją w 708 r. Z pierwotnych zabudowań zachował się m.in. główny pawilon (kondou), zaliczany do najstarszych, drewnianych budynków na świecie. Do naszych czasów dotrwał także pawilon Yumedono z 738. Pozostałe budowle pochodzą z późniejszego okresu. Kompleks klasztorny dzieli się na dwa, położone obok siebie, zespoły: Sai-in – zespół zachodni oraz Tō-in – zespół wschodni. Starszy jest zespół Sai-in. Na terenie kompleksu Hōryū-ji przechowywanych jest wiele cennych zabytków sztuki japońskiej, m.in. rzeźby sakralne z przełomu VI i VII wieku, a także wyroby rzemiosła artystycznego, malowidła (freski) i rękopisy.

Houruuji

Houruuji - Pagoda

Okinawa

 Okinawa ( 沖縄本島 Okinawa hontō^{). Japońska wyspa na Oceanie Spokojnym w archipelagu Wysp Okinawa będącym częścią archipelagu Wysp Ryūkyū,}

 Okinawa ma własną kulturę tradycyjną (w muzyce – tradycyjne pieśni Okinawy), ale są też – za sprawą amerykańskich baz wojskowych – znaczące wpływy kultury amerykańskiej. Wyspa jest kolebką karate.

^Okinawa

 Wyspa Okinawa i okoliczne wyspy leżą w strefie subtropikalnej. Średnioroczna temperatura wynosi 22,4 °C. Latem temperatura sięga 27 – 32 °C, a w miesiącach zimowych 16 – 21 °C, lecz nigdy nie spada poniżej 10 °C. Prawie przez pół roku trwa pora deszczowa, lecz średnioroczne opady wynoszą 2000 mm. Wrzesień jest porą tajfunów.

Okinawa - plaża

Oceanarium na Okinawie

Tutorial

Krótka instrukcja poruszania się po stronie Note Boards.

Note Boards to bardzo przydatna strona, dla osób, które w mobilny sposób chcą mieć wszystko pod kontrolą. Niezwykle łatwa i przyjemna w obsłudze.

1 krok: REJESTRACJA

Wchodzimy na stronę: http://www.noteboardapp.com/.
Na górze strony widzimy wachlarz poleceń. Wybieramy ‘Sing up’.

Najpierw podajemy login, następnie hasło, powtarzamy  je, a na koniec wpisujemy email. Rejestracja nie wymaga potwierdzenia. Zostajemy automatycznie przekierowani na stronę. Pojawia się następujący układ:

2 krok: TWORZENIE TABLIC

Mając konto użytkownik staje przed dwiema możliwościami. Może wybrać ‘notes’ w górnym wachlarzu poleceń, lub ‘Click to access to your notes’. Tak naprawdę nie ma znaczenia, którą drogą podążymy, ponieważ jej uwieńczeniem będzie przekierowywanie na naszą prywatną tablicę.

Jak już wspomniałam, użytkowanie jest bardzo łatwe. Twórcy strony pozwalają nam wybrać tło dla naszej tablicy. Wybieramy przycisk ‘Background’ i wedle woli ustawiamy ‘budulec’.

 

 3 krok: TWORZENIE NOTATEK

Jeżeli kwestię tworzywa, z którego zrobiona jest nasza tablica mamy już za sobą, przechodzimy do głównego celu – a mianowicie – tworzenia notatek. Znów stajemy przed dwiema możliwościami. Zarówno przycisk (prawy górny róg) ‘New Note’, jak i kliknięcie w dowolnym miejscu na tablicy otworzy nam edytor notatki. Jeżeli user miał kiedykolwiek kontakt z programem typu ‘Word’ to bez problemu odnajdzie się w wachlarzu edycji.

Twórcy strony dali nam m.in. możliwość wyboru czcionki, jej wielkości, koloru, tła. Możemy używać odnośników, tworzyć tabelki, a nawet wstawiać obrazki. Wszystko dla naszej wygody i zadowolenia z oferowanej strony.

(zmiana czcionki)

(zmiana koloru tła)

(wstawianie obrazka)

Co bardziej wymagający użytkownicy mogą pokusić się o stworzenie własnego kalendarza przy pomocy tabeli. Notatki możemy rozmieszczać wedle woli.

Dla osób, które mają wiele spraw na głowie i lubią mieć wszystko zapisane, strona daje możliwość posiadania kilku tablic. Tworzenie kolejnych jest analogiczne do wcześniejszych instrukcji. Aby przenieść się na wybraną tablicę możemy użyć przycisku 'Board undefined':

lub za pomocą zielonej strzałki w lewym górnym rogu odkryć pozostałe tablice:

Możemy także udostępnić nasze tablice znajomym za pomocą zielonego przycisku w lewym, górnym wachlarzu poleceń:

Mam nadzieję, że korzystanie w powyższego poradnika było przydatne i teraz bez problemu będziecie mogli kontrolować swój czas ;)

Prezentacja

Kot

 Kot domowy (łac. Felis catus, również Felis silvestris catus lub Felis (silvestris) domesticus) – udomowiony gatunek małego, mięsożernego ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych. Przez ludzi ceniony jako zwierzę domowe oraz z powodu jego zdolności do niszczenia szkodników. Koty zostały udomowione około 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie. Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem.

 

Opis rasy Kot Rosyjski niebieski:

Kot rosyjski niebieski pochodzi z Rosji, z okolic Archangielska nad Morzem Białym. Szczególnie ostre warunki klimatyczne oraz izolacja rasy, sprawiły, że wyselekcjonowała się rasa odznaczająca się pięknym, niebieskim, srebrzącym się futrze. Po II Wojnie Światowej, rasa zagrożona była wyginięciem i tylko dzięki miłośnikom tej rasy udało się odzyskać wzorzec przewidziany przed wojną.

Najbardziej charakterystyczną cechą kota rosyjskiego jest jego futro. Wzorzec dopuszcza jedynie umaszczenie niebieskie lub niebieskoszare, jednolite. Charakterystyczny srebrzysty połysk jest konsekwencją tego, iż końcówki włosów okrywowych nie posiadają pigmentu. W Australii i Nowej Zelandii hodowcom udało się nawet wyselekcjonować odmianę białą i czarną, które nie są jednak uznawane przez felinistyczne organizacje międzynarodowe.

Koty rosyjskie są kotami niezwykle towarzyskimi, umiarkowanie aktywnymi i cichymi. Przywiązują się głównie do jednej osoby, są spokojne i potulne.

Opis rasy Kot Maine Coon:

Maine Coon (lub też Mainkun) powstał z krzyżówki amerykańskiego kota pospolitego z kotem typu angora. Ale oprócz prawdziwej historii wiele powstało legend i mitów związanych z pojawieniem się tej rasy. Według jednej, Maine Coon urodził się z romansu szopa (ang. coon) z dziką kotką z okolic Maine. Inna mówi o tym, że Mainkun przybył do Ameryki na statkach wikingów.

Koty maine coon mają charakterystyczne pędzelki na końcówkach uszu. Dopuszcza się wszystkie odmiany barwne, ale najbardziej popularna jest tabby.

Maine coon jest kotem zrównoważonym, ale jednocześnie aktywnym. Interesuje się wszystkim, co wokół niego się dzieje. Ale woli się bawić sam, nie znosi obecności obcych. Mimo dużej i mocnej budowy nie jest agresywny. Bardzo charakterystycznie miauczy - wydaje serię dźwięków podobnych do treli.

Pies

Pies domowy – udomowiona forma wilka szarego, ssaka drapieżnego z rodziny psowatych (Canidae), uznana przez niektórych za podgatunek wilka, a przez niektórych za odrębny gatunek opisywany pod synonimicznymi nazwami Canis lupus familiaris lub Canis familiaris. Od czasu jego udomowienia powstało wiele ras znacznie różniących się morfologią i cechami użytkowymi. Rasy pierwotne powstawały głównie w wyniku presji środowiskowej, a rasy współczesne uzyskano w wyniku doboru sztucznego.

Budowa i wygląd

Różnorodność ras psów, zarówno pod względem budowy jak i usposobienia, była obiektem badań m.in. grupy międzynarodowych naukowców z uniwersytetów Utah i brytyjskiego Waltham Center for Pet Nutrition, które należą do korporacji Mars, będącej producentem karmy dla psów. Otrzymane wyniki badań odkryły, że cechy fizyczne jak i charakterologiczne są zależne od genotypu. Badania koncentrowały się na wyszukiwaniu niewielkich różnic w materiale genetycznym, tak zwanych polimorfizmów pojedynczego nukleotydu.
W literaturze kynologicznej są przytaczane systemy identyfikacji ras, które mogą być oparte m.in. na kryteriach ich użytkowości lub na cechach wyglądu zewnętrznego. David Alderton (także Anna Maria Krämer) prezentuje podział ras psów ze względu na ich wzrost oraz masę ciała. Wymiary te, w zależności od rasy, wahają się od. ok. 25 cm do nawet ok. 1 metra wysokości w kłębie. Masa ciała psów jest rozpięta w granicach od 1 kg do ok. 100 kg. David Alderton wprowadza także ogólne rozróżnienie ras psów ze względu na:

• kształt głowy, gdzie wyróżnia trzy podstawowe kategorie:
  • psy okrągłogłowe, głównie zaliczane są tu rasy posiadające krótkie kufy (jak u rasy cavalier king charles spaniel)
  • psy długogłowe, z wydłużonymi kufami (np. whippet)
  • psy o kształcie głowy kwadratowym, o mocnych i krótkich szczękach (np. takich jak u bulmastifa)
• typ uszu, gdzie są wyszczególnione:
  • uszy długie (jak u rasy bloodhound)
  • uszy krótkie (terier czeski), do których zaliczane są uszy łamane, czyli charakterystycznie wywinięte do przodu, tak jak występuje to np. u foksteriera krótkowłosego lub u owczarka szkockiego długowłosego
  • uszy stojące (tego typu uszy występują np. u husky syberyjskiego)
• długość sierści, gdzie rasy psów są podzielone na trzy grupy:
  • psy długowłose
  • psy krótkowłose
  • psy szorstkowłose

Istnieją rasy, w których występują odmiany psów o wszystkich trzech wariantach długości szaty (np. wyżły niemieckie, jamnik), częściej jednak występuje któryś z wariantów w postaci dominującej (liczniejszej), preferowanej przez hodowców, na przykład z powodu lepszej użytkowości rasy o konkretnej długości włosa w określonych warunkach środowiskowych. Powyższy podział nie uwzględnia występowania ras psów całkowicie nieowłosionych (jak np. nagi pies peruwiański) lub częściowo owłosionych (jak np. chiński grzywacz).